شرح دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان در بيان آيت‌الله مجتهدی (ره)

۱۴۰۳/۱/۱۱ ۵:۰ بازدید:۴۱۰۲ کد مطلب:۹۱۲۹۰۳

فرهنگی ، اعتقادی » اجتماعی ، تربیتی

، شرح دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان در بيان آيت‌الله مجتهدی (ره)

بسم الله الرحمن الرحيم

شرح دعای روز نوزدهم ماه رمضان در بيان آيت‌الله مجتهدی تهرانی

به گزارش خبرگزاری بين‌المللی قرآن (ايکنا)، آيت‌الله مجتهدی تهرانی، استاد برجسته اخلاق، همه‌روزه در روزهای ماه مبارک رمضان در بين نماز ظهر و عصر در مدرسه علميه خود به شرح دعای مختصر آن روز می‌پرداختند که شرح دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان در بيان ايشان به قرار ذيل است:
«اللهمّ وفّرْ فيهِ حَظّی من بَرَکاتِهِ، وسَهّلْ سَبيلی الى خَیْراتِهِ، ولا تَحْرِمْنی قَبولَ حَسَناتِهِ، يا هادياً الى الحَقّ المُبين؛ خدايا در اين روز بهره مرا از برکات و فيوضات ماه مبارک رمضان افزون نما و راهم را بسوی خيرها وخوبی‌هايش هموار ساز و مرا از درک نيکی‌های آن محروم ننما، ای راهنما به سوى حـق آشکار.
«اللَّهُمَّ وَفِّرْ فِيهِ حَظِّی مِنْ بَرَکَاتِهِ»: خدايا روزی من کن تا از برکات ماه مبارک رمضان حظ و بهره فراوان ببرم، و برکات ماه رمضان همان قرآن خواندن و دعای ابو حمزه خواندن است و گريه کردن بر سختی مرگ و آنچه پس از مرگ در پيش رو داريم.
توبه نمودن و پذيرفته شدن آن نمونه‌ای از حظ و بهره‌ای است که از برکات اين روز می‌تواند باشد . يکی از برکاتی که در اين روز می‌توان از آن بهره‌مند شد، توبه به درگاه خداوند است؛ آن هم « توبه نصوح» که ديگر بازگشت به گناه وجود نداشته باشد. چرا که خداوند توبه کنندگان را دوست دارد : «انَّ اللّهَ یُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَیُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ؛ ‌خداوند توبه کنندگان و پاکان را دوست دارد» (بقره/ 222) و توبه آنان را در صورت اصرار نورزيدن بر گناه می‌آمرزد...
امير مؤمنان حضرت علی (ع) يکی از اسوه‌های بزرگ در يتيم نوازی و رسيدگی به امور آنان بود؛ چنانچه در حديثی فرمودند: «من افضل البر برالايتام؛ از برترين نيکی‌ها، نيکی به يتيمان است».
خداوند عزوجل در قرآن خطاب به بندگان خويش می‌فرمايد: « فاستبقوا الخيرات؛ پس در کارهای خير (از يکديگر) سبقت بگيريد‌»، چرا که انسان در لحظه‌ای از عمر خود ممکن است تصميم کار خيری را بگيرد و در لحظه‌ای ديگر از آن منصرف گردد يا اينکه عمر او کفاف ندهد تا آن کار خير را انجام دهد لذا خداوند انسان‌ها را به سبقت گرفتن در کار خير امر می‌فرمايد و ما نيز بايد اين را در نظر داشته باشيم. ممکن است که ماه رمضان سال آتی از عمر ما نباشد که بتوانيم کار خيری را انجام دهيم، پس امروز که از عمر ماست و هم اکنون در اين ماه قرار داريم، بهتر است که از اين فرصت‌ها استفاده نماييم...
قرائت قرآن يکی از مهم‌ترين اعمال در اين روزهای با ارزش و مخصوصاً ليالی قدر است؛ چرا که خداوند متعال در قرآن می‌فرمايد: «شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِیَ أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ؛ماه رمضانی که قرآن در آن ماه نازل گرديد »(بقره/ 185) و اين آيه نشان‌دهنده اين است که اين ماه، ماه برپايی قرآن چه از نظر تلاوت و چه از نظر عمل می‌باشد چنان‌چه پيامبر اکرم (ص) فرمودند: «عليک بقرائه القرآن فان قرائته کفاره للذنوب و ستر فی النار و امان من العذاب؛ بر تو باد قرائت قرآن، زيرا که خواندن قرآن کفاره گناهان و پوششی از آتش (دوزخ) و ايمنی از عذاب است».
«حظ» به معنی بهره است. بعضی‌ها در معاملات و قرض دادن‌هايشان بهره حرام می‌گيرند و اهل ربا هستند. فراموش نکنيم بهره دو نوع است: يکی بهره حرام مثل ربا و يکی هم بهره معنوی مثل ماه رمضان که محل دعا و بهره‌های معنوی می‌باشد.
«وَ سَهِّلْ سَبِيلِی إِلَی خَیْرَاتِهِ؛ خدايا راه خيرات را برای من آسان کن». يکی از خيرات افطاری دادن هست، اگر تمکن مالی داريد افطاری بدهيد، که ثواب زيادی هم دارد. لذا از خدا بخواهيد که راه خيرات را برای ما آسان بکند؛ بايد از حال همسايه خود با خبر باشيد؛ بعضی‌ها سحری ندارند بخورند با نان خالی روزه می‌گيرند؛ و شما مسئول هستيد، حتی اگر بی خبر باشيد! بايد تحقيق کنيد و از حال همسايه فقيرتان اطلاع داشته باشيد.
در روايت است که شخصی مورد مؤاخذه امام معصوم‌(ع) قرار گرفت که چرا تو از حال همسايه فقيرت بی‌خبری؟ آن شخص گفت: نمی‌دانستم. حضرت فرمودند: مؤاخذه‌ات می‌کنم که چرا نمی‌دانستی؛ اگر با خبر بودی که همسايه‌ات ندارد و کمک نمی‌کردی که کافر بودی! صرف دعا خواندن انسان را بهشتی نمی‌کند. بايد زير بال و پر فقرا را گرفت؛ آن هم نه هر فقيری، بلکه فقير آبرومند که فقير هست و اظهار فقر نمی‌کند. کاری نکنيم حسنات اعمال از بين برود.
«وَ لاَ تَحْرِمْنِی قَبُولَ حَسَنَاتِهِ؛ خدايا مرا از قبول حسنات محروم نکن»، خدايا اگر کار خوبی می‌کنم، اهل نماز شب و دعای ابوحمزه و ... هستم حسنات آن اعمالم را به من برسان و محرومم نکن؛ يعنی کاری نکنم که آن حسناتم از بين برود، مثلاً اگر يک غيبت کنم، تمام اعمال چهل روزه من از بين می‌رود (مستدرک الوسائل ج 7، ص322). در حديث آمده است که اگر کسی غيبت کند، عبادات چهل روزه او در نامه کسی که مورد غيبت قرار گرفته است، نوشته می‌شود (ارشاد القلوب، ترجمه رضايی ج 1 /278).
لذا اگر کسی غيبت شما را کرد، بايد برای او چشم روشنی هم ببريد چون تا چهل روز هر کار خيری که بکند در نامه اعمال شما ثبت می‌شود؛ در «جامع السعادت» آمده است که شخصی مورد غيبت قرار گرفت و آن شخص برای غيبت کننده هديه فرستاد و تشکر کرد. بايد هر روز بگوييم که خدايا کاری کن که حسناتم مورد قبول تو واقع بشود.
« یَا هَادِياً إِلَی الْحَقِّ الْمُبِين»؛ ای خدايی که راهنمايی می‌کنی به سوی حق؛ الان چقدر بايد از خدا شکرگذار باشيم که ما را به دين حق هدايت نموده است و همه، شيعيان اميرالمؤمنين علی بن ابيطالب(ع) هستيد.
«و الَی الحقِ المُبين»؛ حق مبين در حقيقت ولايت اهل بيت (ع) است که خداوند ما را به سوی آن‌ هدايت نموده است. در اين روز از خداوند می‌خواهيم که خداوند ما را ياری کند تا بتوانيم کار نيکی که با آن مواجه می‌شويم جامه عمل بپوشانيم چرا که اگر خداوند انسان را ياری ننمايد هرگز نمی‌تواند به کار خيری دست بزند، زيرا شيطان در کمين انسان نشسته است تا او را از کارهای خير و خداپسندانه باز دارد. چنان‌چه امام صادق (ع) فرمودند: « هرکس قصد انجام کار خيری را دارد، پس بايد در آن بشتابد، زيرا هر کار خيری که پس افتد به راستی شيطان را در آن نظری است».
امام صادق(ع) فرمودند: «‌اذا همت بشی من الخير فلاتوخره فان الله عزوجل ربها اطلع علی العبد و هو علی شی من الطاعه فيقول و عزتی و جلالی لا اعذبک بعدها ابدا ؛ چون قصد انجام خيری نمودی پس آن را به تأخير مينداز، زيرا همانا که خداوند بلند مرتبه چه بسيار باشد که از بنده‌ای در حال انجام خيری مطلع می‌شود و [به خاطر انجام همان کار خير] می‌گويد به بزرگی شکوهم سوگند که تو را پس از انجام اين کار خير هرگز عذاب ننمايم».
انسان به واسطه گناهانی که در طول عمر خويش انجام می‌دهد، باعث می‌گردد که از يک سری کارهای نيک که انجام آنها مقبول درگاه خداوند می‌باشد، محروم گردد. زيرا گناه حجابی است که بنده بين خود و خدای خويش ايجاد می‌کند و آن حجاب اين‌گونه است که انسان با انجام هر گناه لکه سياهی بر دلش می‌نشيند و با مرور زمان و انجام گناهان بيشتر آن لکه سياه افزون می‌گردد تا اينکه انسان با آن دل سياه خود نمی‌تواند با خدای خويش ارتباط برقرار کند و کسی که از خدای خويش دور گردد، هرگز نمی‌تواند کار نيکی را انجام دهد. پس با اين وجود ما به درگاه خداوند استغاثه نموده و او را به حق دين حقی که برای ما مقرر فرموده، قسم می‌دهيم که ما را از گناهان دور ساخته و به انجام حسنات که مقبول درگاه اوست مشغول سازد.

انتهای پیام

ضمائم:

نظرات بازدیدکنندگان

نظر شما درباره این مطلب

نام ایمیل

کد موجود در تصویررا وارد نمایید:

ایمیل را کامل و صحیح وارد نمایید آدرس ایمیل خود را وارد نمایید متن را وارد نمایید