حضرت على بن الحسين ، ملقّب به سجّاد و زين العابدين، روز پنجم شعبان سال 38 هجرى يا 15 جمادى الاولى همان سال، در مدينه ديده به جهان گشود و در روز 12 و يا 25 محرّم سال 95 هجرى، درمدينه، به دسيسه هشام بن عبدالملک، مسموم گرديد و در 56 سالگى به شهادت رسيد.مزار شريف آن حضرت در مدينه در قبرستان بقيع مىباشد.

مادر مکرّمه آن حضرت  شهربانويه، شاه زنان ، شهرناز، جهان بانويه و خوله، ياد کرده اند.
امام سجّاد(عليه السلام) در بدترين زمان از زمان هايى که بر دوران رهبرى اهل بيت گذشت می زيست، دوران او با آغاز موج انحرافى، معاصر بود که پس از وفات رسول اکرم(صلى الله عليه وآله وسلم) روى داد.
امام(عليه السلام) با همه محنتها و بلاها که در روزگار جدّ بزرگوارش اميرالمؤمنين(عليه السلام) آغاز گرديده بود همزمان بود.
او سه سال پيش از شهادت امام على(عليه السلام)متولّد گرديد، وقتى ديده به جهان گشود، جدّش اميرمؤمنان(عليه السلام)در خطِّ جهادِ جنگِ جمل، غرق گرفتارى بود و از آن پس با پدرش امام حسين(عليه السلام) در محنت و گرفتاريهاى فراوان او شريک بود.
او همه اين رنج ها را طى کرد و خود به طور مستقل روياروى گرفتاريها قرار گرفت.
محنت و رنج او وقتى بالا گرفت که لشکريان يزيد در مدينه وارد مسجد رسول اللّه شدند و اسب هاى خويش را در مسجد بستند، يعنى همان جايى که انتظار آن می رفت مکتب رسالت و افکار مکتبى در آنجا انتشار يابد، امّا برعکس، آن مکان مقدّس در عهد آن امام تقوا و فضيلت، به دست سپاه منحرف بنی اميّه افتاد و آنان ضمن تجاوز به نواميس مردم مدينه و کشتار فراوان، بی حیایى را از حدّ گذراندند و حرمت مدفن مقدّس رسول اکرم(صلى الله عليه وآله وسلم)و مسجدش را هتک نمودند.
امام سجّاد(عليه السلام) براى ترغیب مسلمانان به نفرت از بنی اميّه و افزودن مبارزه جويى با آنان، تلاش هاى مؤثّرى نمود.
و هر گاه فرصتى به دست می آمد، مردم را بر ضدّ امويان تحريک می کرد.
امام(عليه السلام) براى آگاهى مردم، از اسلوب دعا کمک گرفت به طورى که دعاهاىآن حضرت، رويدادهاى عصر او را تفسير می کند.
صحيفه سجّاديّه که به زبور آل محمّد مشهور است، اثر بی نظيرى است که در جهان اسلام، جز قرآن کريم و نهج البلاغه، کتابى به اين عظمت و ارزش، پديد نيامده که پيوسته مورد توجه بزرگان و علما و مصنّفان باشد.
از ديگر آثار ارزنده به جا مانده از امام سجّاد(عليه السلام)، مجموعه اى تربيتى و اخلاقى است به نام رساله حقوق که امام(عليه السلام) در آن وظايف گوناگون انسان را در برابر خدا و خود و ديگران، با بيانى شيوا و گويا بيان کرده است.
مجموعه حقوقى که در اين رساله ذکر شده جمعاً 51 حقّ می باشد.